Krasińscy

Opowiadanie

​

Wrocławska zagadka

​

 

Mężczyzna o drobnej figurze, ale bystrych oczach pakował w pośpiechu biżuterię pani Kapilek do czarnej walizki. Kiedy opróżnił szafeczkę w sypialni, przeszedł do sąsiedniego pokoju, w którym znajdował się brązowy sekretarzyk.

Mężczyzna złapał klamkę od drugiej szuflady i otworzył ją. Wyjął z niej wypchaną kopertę, wsunął ją do kieszeni i z powrotem zamknął szufladę. Niestety wychodząc z pokoju potknął się o próg drzwi i upadł, przewracając drewnianą figurkę Afrodyty. Wstał ze zdumiewającą szybkością i odstawił posąg na miejsce. Wróciwszy do sypialni sięgnął po walizkę i wyszedł z domu tą samą drogą, którą wszedł, nie zostawiając .... żadnych śladów.

*  *  *

Panna Sara Corker była kobietą wyjątkowo wybitną, w swoim przynajmniej mniemaniu. Z natury była skromna i o dobrym sercu. Tego dnia jej humor odwzorowywał niebo unoszące się nad miastem; bezchmurne i spokojne. Znajdowała się w ekskluzywnej kawiarni „Czerwona Pomarańcza“, siedząc na swoim ulubionym miejscu, przy oknie wychodzącym na ruchliwą ulicę Wrocławia. Jak w każdą sobotę, zamówiwszy białą kawę, wzięła jedną z gazet i czytała ją jednocześnie spoglądając na przechodniów.

Dzisiaj jednak wszystko potoczyło się inaczej niż zwykle.

Zaczęło się od tego, że do kawiarenki wpadł młody chłopak. Wysoki, chudy, orli nos, zielone oczy. Nie wyróżniał by się niczym w tłumie, gdyby nie jaskrawo pomarańczowy szalik i zielony beret. Nie pytając o zgodę usiadł przy stoliku panny Corker i położył czek na 2 tysiące złotych.

- Zaliczka – wysapał na przywitanie i kilkoma łykami wypił kawę Sary.

- Na zdrowie – odpowiedziała panna Corker nie odrywając wzroku od ulicy pełnej ludzi – nie spodziewałam się, że przyjdziesz tak wcześnie. Policja nie daje sobie rady?

Chłopak zastygł i podniósł oczy okrągłe ze zdziwienia.

- Nie – odparł niewinnym tonem – po prostu mamy strasznie dużo na głowie, a sprawą tych zaginionych diamentów trzeba się zająć.

- Co wiesz o tej sprawie aspirancie? – spytała z ironią panna Corker.

- Myślę, że zadowolę Cię moją wiedzą – odparł młodszy aspirant Filip Płatkowski, dumnie wypinając pierś – przestępca był profesjonalistą. Z niezwykłą precyzją otworzył kuchenne okno, nie zostawiając żadnych śladów włamania. Wziął bardzo cenną kolię diamentową, kilka innych naszyjników i broszek, po czym zniknął. Następnego dnia pani Kapilek wróciła do domu i spostrzegła spustoszenie w biżuterii.

Sara powoli kiwnęła głową na znak wysłuchania i przyciągnęła czek do siebie. – Przyjmę sprawę, tego jak się wyraziłeś, profesjonalisty.

Uśmiechnięta twarz Filipa przybrała teraz wyraz zakłopotania. – Nie uważasz, że tej kradzieży dokonał ktoś z doświadczeniem?

- Tego nie powiedziałam.

- Więc?

- Nie sądzę, że włamał się amator, bo wszedł jak powiedziałeś bez śladu. Ale przyznaj sam, kto w XXI wieku włamuje się do cudzego domu i nie kradnie laptopa, czy komputera? Poza tym, nie sądzę aby profesjonalistę w dzisiejszych czasach interesowała biżuteria, chyba, że należałaby do Królowej Anglii....  Myślę, że ktoś zlecił tę kradzież – dokończyła swój wniosek i spojrzała na przyjaciela, który nie tylko miał oczy jak spodki, ale i otwarte usta.

- Połkniesz muchę – rzuciła półgłosem, po czym wstała, zdjęła płaszcz z wieszaka i ruszyła do drzwi – idziesz? – spytała młodszego aspiranta Płatkowskiego, który wyciągał portfel z kieszeni.

- Chciałem zapłacić – wyjaśnił nieśmiało Filip.

- Zapłacę mamie kiedy indziej, raczej się nie obrazi – odparła z uśmiechem panna Corker, zapięła płaszcz i pomachała w stronę lady.

- Gdzie idziemy? – spytał młodszy aspirant kiedy dogonił koleżankę.

- Ja na miejsce przestępstwa, a Ty do jubilera. Sprawdzisz ile była warta skradziona biżuteria.

*  *  *

Mieszkanie pani Kapilek było jedną wielką świątynią greckich bogów. W każdym z pokoi znajdowały się figurki, czy posążki związane z grecką mitologią. Niebieskie ściany i białe meble dodawały elegancji i uroku pomieszczeniom, ale sypialnia i pracownia były inne. Ściany pokrywała różowa tapeta a meble były koloru jasnego brązu. Dywaniki i poduszki były białe z różowymi serduszkami. W pracowni, przy drzwiach, stał duży drewniany posąg bogini Afrodyty. Ten najbardziej spodobał się Sarze.

Policjanci patrzyli z kpiącymi minami na dziewczynę, która oglądała mieszkanie. Z dużą dokładnością badała sypialnię, którą jak powiedzieli „przeszukali dokładnie“.

- Nie dopatrzyliście się jednak śladu po, jak sądzę, męskiej walizce – oświadczyła z dumą wskazując na lekkie, prostokątne wgłębienie.

Funkcjonariusze policji błyskawicznie znaleźli się przy niej i zrobili kilka zdjęć. Sara uśmiechnęła się pod nosem i przeszła do pracowni z zamiarem obejrzenia posągu Afrodyty. Uważała, że jest on wyjątkowo ładny. Jej uwagę przykuł jednak mały strzępek materiału. Panna Corker wyjęła z torebki małą pęsetę i plastikowy woreczek. Pęsetą zdjęła materiał z posągu. Sara dobrze znała panią Kapilek, która często zaglądała do „Czerwonej pomarańczy“. Wiedziała, że ta kobieta NIGDY nie włożyłaby lnianego ubrania i w dodatku zielonego. Umieściwszy strzępek w woreczku wyszła z gabinetu, pożegnała się z policjantami i opuściła dom pani Kapilek.

- Czas porozmawiać z gospodynią – mruknęła do siebie i poszła złapać taksówkę.

*  *  *

Pani Kapilek była atletycznie zbudowaną kobietą o ciemnej karnacji. Po włamaniu policja zabrała ją na komisariat, aby przesłuchać. Po tym wydarzeniu pani Kapilek nie chciała nocować sama w domu i zatrzymała się w hotelu „Ostatnia kropla“.

Sara czuła, że pomimo tego, że ta kobieta była z reguły szczera i uczciwa, to nie wszystko wyznała w trakcie przesłuchania. Znając panią Kapilek wiedziała, że nie stać ją na drogą diamentową kolię. Pracując jako sekretarka nie mogła sobie pozwolić na taki wydatek, a jej mąż zmarł kilka lat temu. Istniała opcja odziedziczenia po rodzinie ale Sara miała inne podejrzenia.

Kiedy dotarła do hotelu, w recepcji, zastała Grzegorza Bakiewicza - komisarza policji, szefa Filipa Płatkowskiego, który mu zresztą towarzyszył.

- Panna Corker! – zawołał komisarz i podkręcił wąsa – Filip opowiedział mi o pani podejrzeniach i przyjęciu sprawy.

- Owszem panie komisarzu. A co Pana sprowadza do tego hotelu? – spytała Sara z typową dla siebie zaczepnością w głosie.

- Okazało się, że kolia nie należy do pani Kapilek – rzekł z dumą komisarz – należy ona do pani Ireny Koronkowicz, słynnej aktorki, ale to Pani zapewne wie. Jubiler rozpoznał kolię ponieważ zrobił ją na zamówienie trzy lata temu. Jednak pani Kapilek nie poinformowała nas o tym, dlatego jeśli nie będzie w stanie wyjaśnić co ta kolia u niej robiła, możemy ją oskarżyć o współudział w kradzieży.

Panna Sara słuchała tego wszystkiego w milczeniu i dopiero po chwili odpowiedziała – Więc moje przypuszczenia się sprawdziły. Kolia nie należy do niej.

- Jak to? Brałaś pod uwagę taką możliwość? – zdziwił się Filip.

- Jeszcze Was zaskoczę. Kolia była trzymana w gabinecie. Znalazłam tam zielony strzęp materiału, który nie pochodził z mieszkania Pani Kapilek. Dywanik przy progu był przesunięty, a posąg ma wgniecione ramię. Wniosek: ktoś, prawdopodobnie złodziej, był w gabinecie. Po co, skoro biżuteria była w szufladzie sypialni? Rozwiązanie musiało być jedno – kolia była w gabinecie!

W czasie kiedy Filip opowiadał Sarze o wizycie u jubilera, komisarz pytał się obsługi hotelu o numer pokoju, w którym znajduje się pani Kapilek. Okazało się, że nie tylko oni pytali o pokój 315c.

- Państwo Koronkowiczowie również złożyli jej wizytę i są u niej nadal – wyrzucił z siebie szybko komisarz.

- Doprawdy? – panna Corker zmarszczyła brwi – które piętro?

- Drugie. Pokój 315c – odpowiedział komisarz.

Sara była już w połowie korytarza. – Ja pójdę schodami, Wy jedźcie windą i nie pozwólcie im wyjść!

- Myślałem, że to my jesteśmy policjantami – powiedział Filip ale umilkł pod spojrzeniem szefa.

- Rób co mówi i siedź cicho. Jej przeczucia nie wolno zlekceważyć. Wiele razy nam pomogła – westchnął komisarz i pobiegł do windy.

Państwo Koronkowiczowie byli w złym humorze. Zwłaszcza pani Irena. Siedziała na przeciwko pani Kapilek i po cichu o czymś z nią rozmawiała. Kiedy panna Sara i dwaj policjanci znaleźli się pod drzwiami pokoju 315c usłyszeli cichą ale ożywioną rozmowę.

- Musisz ją odzyskać – kobiecy głos, niewątpliwie należący do Ireny Koronkowicz, był zdenerwowany i wręcz ostry.

 - Już Pani mówiłam, sama Pani nalegała abym ją wzięła. Nie ode mnie zależy czy ktoś się włamie czy nie.

Taki strzęp rozmowy usłyszeli zgromadzeni przed drzwiami. Komisarz wraz z Filipem wymienili spojrzenia „Tak jak przypuszczaliśmy“.

Filip zapukał do drzwi – Policja. Proszę otworzyć.

Rozmowy za drzwiami ucichły. Kiedy Pani Kapilek wpuściła ich do środka, zobaczyli państwa Koronkowiczów uśmiechniętych i pijących herbatę.

- Dzień dobry Państwu, czy coś się stało? – spytała pani Irena. Była to kobieta, którą można określić jako wyjątkowo ładną i delikatną. Miała szczupłą sylwetkę, zielone oczy i kruczoczarne włosy. Miała także w sobie coś, co można by nazwać jako uroczą nieporadność. Pan Michał Koronkowicz również brunet, był wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną o stanowczych, brązowych oczach. Na jego twarzy nie widać było takiego spokoju, jaki próbował pokazać.

„To aktorzy, będą próbowali grać“ przemknęło Sarze przez myśl.

- Chcielibyśmy porozmawiać na temat włamania – rzekł chłodno komisarz Bakiewicz.

- Powiedziałam już chyba wszystko na komisariacie – odparła pani Kapilek.

- Proszę nie kłamać – zniecierpliwiła się Sara – jubiler rozpoznał kolię. Należy do Pani – zwróciła się do Ireny Koronkowicz.

Teraz Państwo Koronkowiczowie mieli dość zakłopotane miny.

- No tak – zaczęła powoli pani Irena – skoro to już wiecie, mogę Wam powiedzieć wszystko. Kolia jest warta półtora miliona. Parę tygodni temu miałam próbę włamania we własnym domu. Bardzo się przestraszyłam. Po tym wydarzeniu poprosiłam moją sekretarkę o przetrzymanie kolii dopóki nie zamontujemy dodatkowego alarmu. Prosiłam, żeby nie mówiła o tym nikomu.

- Czy to prawda? – spytała Sara. Pani Kapilek przytaknęła.

*  *  *

Dwa dni po odwiedzinach w hotelu panna Sara dowiedziała się ciekawych rzeczy. Okazało się, że kolia została ubezpieczona na 2 miliony złotych. A to mógł być motyw - państwo Koronkowiczowie mogli wynająć kogoś do kradzieży kolii.

Dowiedziała się również, ze strzępek materiału to był len - bardzo dobrej jakości i dosyć drogi. Ale nie przybliżyło jej to do rozwiązania zagadki.

- Trzy pytania! – krzyknęła uderzając ręką w stół i mało nie przewracając szklanki.

- Jakie? -  spytał Filip.

- Kto? Dlaczego? I jak?

- Chodzi Ci o to kto ukradł kolię, dlaczego i jak? – dopytał Filip.

- Dokładnie – warknęła niezadowolona Sara – mój pusty umysł potrzebuje więcej informacji!

- Czyli, czego? Nie mamy nic nowego, sprawa utknęła w martwym punkcie.

- Nie wykryliście jakichkolwiek odcisków palców? – spytała.

- Niestety. Nie wiemy też nic o tej walizce – odpowiedział ze smutkiem Filip.

Sara westchnęła ciężko i ponownie skupiła myśli. ,,Jeśli okradłabym czyjś dom, to chciałabym się jak najszybciej pozbyć łupu. Nie będę chodzić z ukradzioną biżuterią, a trzymać jej w ukryciu nie ma sensu. Niestety nikt nie próbował sprzedać ani kolii, ani pozostałych błyskotek“. Sara wyjrzała przez okno na ulicę i zmarszczyła brwi. Na jednym ze słupów widniał plakat reklamujący najnowszy film z Ireną Koronkowicz w roli głównej.

- Sprawdziliście Koronkowiczów? – spytała z nadzieją Filipa.

- Tak, mają wspólne konto bankowe. Nic nadzwyczajnego. W ostatnim czasie wydali 8 tys. złotych.

- Na co wydali te pieniądze? – zainteresowała się Sara.

- Nie wiem. Nie sprawdzaliśmy dokładnie, bo nie są podejrzani. Pani Irena to uosobienie delikatności. Poza tym to znane gwiazdy ekranu. Myślisz, że maczali palce w kradzieży?

- Filip, sprawdź na co dokładnie wydali te pieniądze i przynieś mi wydania „Wiadomości Wrocławskich“ z ostatnich 2 lat.

- Po co Ci te stare papierzyska? Nie możesz zajrzeć do komputera.

- Niestety mój laptop odmówił posłuszeństwa.

- To choć ze mną na komisariat – rzucił krótko Filip, chociaż nie wiedział jak zareaguje na to jego szef.

- Dobra myśl – ucieszyła się Sara.

*  *  *

Po kilku godzinach ślęczenia przed ekranem komputera Sara zebrała swoje notatki i wstała od biurka.

- Wiesz na co Koronkowiczowie wydali te pieniądze? – spytała wchodzącego Filipa.

- Głównie na jakieś meble, ale nie mogę się doliczyć 4 tysięcy – odpowiedział Filip.

- Szukaj. Jeśli nie znajdziesz zadzwoń do mnie i poproś komisarza, żeby skontaktował się ze mną jak najszybciej.

- Komisarz Bakiewicz ma teraz spotkanie – jęknął Filip.

- Przyjęłam sprawę tej kradzieży i prawie mam pewność co do podejrzanego. Muszę jeszcze tylko coś sprawdzić – mówiąc to złapała płaszcz i wybiegła z komisariatu.

Po wyjściu panna Corker skierowała się prosto do domu państwa Koronkowiczów. Czuła, że są zamieszani w sprawę bardziej niż przypuszczano.

*  *  *

- Proszę wejść – pan Michał Koronkowicz otworzył Sarze drzwi i zaprosił ją do środka dużego, nieco ponurego domu.

- Wiadomo coś na temat kradzieży? – spytał z zainteresowaniem w głosie.

- Jeszcze nie – odpowiedziała Sara – ale jestem bardzo blisko rozwiązania sprawy – dodała z powagą.

- To dobrze – westchnął pan Michał – żona jest niespokojna z powodu tej kolii.

„Mogła lepiej jej pilnować“ – taka myśl prawie wyszła Sarze z ust, ale w porę ugryzła się w język.

- Przyszła dzisiaj Pani sama? – spytał pan Koronkowicz zamykając drzwi za Sarą.

- Tak, młodszy aspirant i komisarz są dzisiaj zajęci inną sprawą – powiedziała Sara zanim pomyślała, że to niezbyt bezpieczna odpowiedź.

- Zapraszam zatem do salonu na herbatę – pan Michał był wyjątkowo uprzejmy.

- Nie, dziękuję. Nie zajmę Panu dużo czasu. Chciałabym tylko zadać dwa pytania – Sara patrząc na rogi jeleni na ścianach i wypchane trofea myśliwskie pomyślała, że brakuje jej towarzystwa Filipa, ale postanowiła doprowadzić sprawę do końca. – Ile pieniędzy wydali Państwo w tym miesiącu? Nie mamy zgodności w rachunkach bankowych.

- Dziwię się, że policja interesuje się moimi wydatkami, ale nie jest to żadna tajemnica. Wydaliśmy z żoną 4 tysiące na nowe fotele do salonu.

- No proszę – mruknęła Sara – i jeszcze jedno. Czy mają Państwo sejf?

- Oczywiście. Ale to żona ma do niego klucze. Chowa tam głównie swoją biżuterię – odparł pan Koronkowicz.

- Rozumiem. Dziękuję za informację. Muszę już niestety iść – Sara z ulgą opuściła swojego rozmówcę, ale była bardzo zadowolona z wyniku rozmowy.

„Już wiem!“ myślała w drodze do domu. Po południu dowiedziała się jeszcze kilku rzeczy od Filipa i odbyła ciekawą rozmowę z komisarzem Bakiewiczem. Była gotowa na rozwiązanie zagadki.

*  *  *

Następnego ranka poprosiła komisarza o zgromadzenie kilku osób na miejscu przestępstwa. W różowej sypialni pojawili się: młodszy aspirant Filip Płatkowski, komisarz Grzegorz Bakiewicz, panna Sara Corker, pani Kapilek oraz państwo Koronkowiczowie.

- Ta sprawa była wyjątkowo trudna, nawet jak dla mnie. Musicie bowiem wiedzieć, że mój umysł był bardzo wytrwały dla tej jednej kolii – Sara była w swoim żywiole.

- Bardzo cennej kolii – zauważył komisarz.

- Niekoniecznie. Teraz jednak musimy odpowiedzieć sobie na trzy pytania: KTO? JAK? I PO CO?

JAK? – to jest łatwe. Po drabinie na murek, z murku na parapet kuchennego okna.

PO CO? – dla pieniędzy.

A KTO? – Sara zadała to pytanie patrząc po kolei na twarze trójki podejrzanych – ten komu ostatnio zaginęły 4 tysiące złotych.

Państwo Koronkowiczowie popatrzyli na siebie z uwagą.

- Niech się Państwo nie denerwują. Kolia się odnalazła, my ją mamy – odpowiedział komisarz.

- Ale to nie możliwe! – jęknęli jednocześnie pani Kapilek i pan Michał.

- Możliwe – rzekła Sara – już wyjaśniam. Pani Koronkowicz jest gwiazdą filmową więc fotoreporterzy śledzą jej życie. Z prasy dowiedziałam się, że między państwem Koronkowicz nie układa się zbyt dobrze – Sara pokazała zebranym zdjęcia z kolorowego magazynu plotkarskiego, jedno na którym widać kłótnię małżonków i drugie gdzie młody mężczyzna w zielonej lnianej koszuli pociesza aktorkę – akurat tak się dziwnie złożyło, że kolia zaginęła dzień przed tym jak pani Irena odwiedziła adwokata.

- Zamierza się z Panem rozwieść – wtrącił Filip, widząc zdziwioną minę pana Michała.

Sara mówiła dalej – pani Irena sprawdziła wartość kolii i postanowiła działać przed rozwodem. Pod pretekstem prób włamania do domu, uzgodniła z mężem, że przekaże kolię pani Kapilek. Czy dostała Pani ją w pudełku? – Sara zapytała sekretarkę.

- Nie, w kopercie – odpowiedziała biała na twarzy pani Kapilek.

- Czy to nie dziwne? – Sara zwróciła się do zebranych – koperta bardziej się nadaje do banknotów. I tak właśnie było. W kopercie było 4 tysiące złotych dla włamywacza. To była dokładnie przemyślana kradzież, której wcale nie było. Pani Irena namówiła swojego kuzyna i kaskadera filmowego Adama Zarawskiego, żeby się włamał do mieszkania jej sekretarki, ukradł biżuterię i kopertę z rzekomą kolią, która była w istocie jego wynagrodzeniem.

- To jakieś wymysły. Nie macie dowodów! – pani Irena nie wyglądała już na delikatną i nieporadną.

- Rano aresztowano Adama Zarawskiego kiedy próbował uciec za granicę z biżuterią i gotówką. Na przesłuchaniu potwierdził kto zlecił mu kradzież – powiedział Filip, który właśnie skończył rozmawiać przez telefon. Wyszedł na chwilę do pokoju obok i przyniósł stamtąd zawiniątko.

- A w trakcie naszej rozmowy policyjni specjaliści wydobyli z Państwa sejfu TO – rzekł i pokazał wszystkim zebranym lśniącą kolię.

- Była tam cały czas – dodała Sara.

Zebrani spojrzeli na panią Irenę Koronkowicz.

- Chcę adwokata – powiedziała gniewnie.

*  *  *

Wieczorem panna Sara, Filip i komisarz spotkali się w kawiarni „Czerwona pomarańcza“. Miło było zakończyć sprawę w gronie dobrych znajomych. Komisarz jak zwykle trochę marudził na wtrącanie się „cywili“ do spraw policyjnych, ale humor mu się zdecydowanie poprawił po sporym kawałku tortu bezowego – specjalności mamy Sary.

Natomiast panna Sara i Filip już się cieszyli na następną sprawę....